De Slotlaan, het Enecoterrein en het station Driebergen-Zeist tonen de daadkracht van Zeist

1 oktober 2017
tekst: Arend Postma, foto’s: Kees Linnenbank

Alsof de lente net losgebarsten is bevindt de Nederlandse economie zich in een euforische stemming. Bomen groeien weer tot aan de hemel en winsten vloeien regelrecht in de zakken van goedgeluimde aandeelhouders. Bouwkranen zwenken hoog boven de stad en betonwagens rijden af en aan – Nederland heeft er zin an.

Amsterdam is al jaren onder de grond met zijn Noord-Zuid lijn aan het ploeteren, met af en toe een woning die door verzakking scheuren vertoont. Men hoopt de lijn op 22 juli 2018 te openen.

De Amsterdamse tegenhanger – Rotterdam - is altijd alweer met het volgende project bezig. Nu is dat de hoogste woontoren van Nederland, en breidt het metronetwerk zich als een olievlek uit tot Hoek van Holland en is Den Haag ook al aangesloten. Zelfs Vlaardingen-Oost wordt een metrostation.

Het spreekwoordelijke ‘niet lullen maar poetsen’ van Rotterdam is ook op Zeist van toepassing. Het gonst er van de activiteiten en het einde is nog niet in zicht. Het station Driebergen – Zeist, de Slotlaan en het Enecoterrein staan allemaal in de steigers of de eerste schop gaat er de grond in. Dat komt niet alleen vanwege de aantrekkende economie en positieve sentimenten maar ook door daadkracht.

Op maandagmorgen sta ik ingecheckt en wel naar de contouren van het zich vernieuwende station Driebergen-Zeist te staren. Bouwvakkers zijn aan beide zijden van de sporen met een tweetal constructies bezig: een liftschacht met daarnaast een trap die ogenschijnlijk doorstijgt tot aan de hemel. Dit wordt de ultieme ‘Stairway to heaven.’ Het is de bedoeling dat deze constructies binnenkort met elkaar verbonden worden zodat er een (tijdelijke) loopbrug over de sporen ligt.

Dat is het intrigerende van Bouwend Nederland: bouwen en verbouwen terwijl het dagelijkse leven gewoon doorgaat. Als een tandarts die tijdens het gesprek je kies eruit trekt. Van Bouwend Nederland is bekend dat er maar weinig aannemers de poort van de hemel doorkomen, maar ze laten je wel, als het nodig is, over water lopen.

Daadkracht is een woord dat tot mijn verbeelding spreekt, want er kan veel over mij gezegd worden maar niet dat ik daadkrachtig ben. Er zijn nogal wat tv-programma’s die zich op dit ene aspect van menselijke kwaliteiten gestort hebben. Want hoe veelbelovend iemand ook is, als de daadkracht ontbreekt dan blijven alle andere talenten en kwaliteiten onbenut.

Het bekendste tv-programma op dit gebied is volgens mij: ‘Help mijn man is klusser!’ Hier is John Williams het gezicht van. Ik gun het niemand in zijn armen gedreven te worden want het leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Tot nu toe is het mij nog steeds gelukt onder zijn radar te blijven en blijft mijn gebrek aan daadkracht slechts een persoonlijke tragedie. Dat de bouwmarkten op obscure bedrijventerreinen hier niet vrolijk van worden is een understatement, want hun verlies aan omzet loopt hierdoor in de miljoenen. Daar staat tegenover dat er als geen tv-programma’s over dit onderwerp zouden bestaan het tv-landschap ontzettend schraal zou zijn.

Wat gebrek aan daadkracht betreft lijk ik wel een Amsterdammer terwijl ik mij meer een Rotterdammer voel.