De weg vragen

15 mei 2022
tekst en foto: Arend Postma

In 1985 zingt Frank Boeijen in zijn Kronenburg Park: “En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt.” Dat was toen, anno 2022 kan elke telefoon je vertellen waar je bent en hoe het nu verder moet.  

Afgelopen zondag, tijdens mijn wekelijks rondje hardlopen, kom ik midden in het bos tussen Zeist en Austerlitz een wandelaar met een grote rugzak tegen.

Zijn loop is doelgericht, daardoor lijkt hij mij niet iemand die het op zondagmorgen alleen bij een wandeling naar de glascontainer houdt. Nee, meer een Pieterpad-fanaat of iemand die al meerdere keren de 2400 kilometer van Nederland naar Santiago de Compostela gelopen heeft. Maar ook de wandelroute van 22.224 kilometer die door 16 verschillende landen loopt, van L’Agulhas in Zuid Afrika naar Magadan in Rusland, lijkt mij niet helemaal onwaarschijnlijk.     

Het is iemand die altijd een stip op de horizon ziet terwijl die stip misschien nog niet eens een naam heeft. Het valt mij op, dat ik een zekere bewondering heb voor mensen met een doel in het leven, mensen die zich niet uit het veld laten slaan door de verkeerde afslagen die ze ooit genomen hebben.

Essentie van het leven blijft natuurlijk: keuzes maken! Dan vraagt hij: ’Bunnik?’

De beknoptheid van de vraag doet mij aan een aflevering van ‘Poets’ denken. Dat was een programma met verborgen camera uit het zwart-witte begin van de Nederlandse televisie. In de betreffende aflevering sprak een als chinees geschminkte man op de fiets voorbijgangers aan met de vraag: ‘Chinaglens?’ Dat zou, volgens mij, in het huidige woke-klimaat echt niet meer kunnen.

De verborgen camera legde wel keurig de reacties vast. Sommigen probeerden voor zichzelf, via een NLP oogbeweging rechts naar boven kijken, de wereldkaart met China te visualiseren en hem dan een richting te wijzen. Anderen zag je denken: “zal ik hem nou via Rusland en Mongolië sturen of toch maar door Afghanistan en Pakistan laten ploeteren?”

Het korte ‘Bunnik?’ zet mij onmiddellijk aan het denken. Want het is dan wel geen China of Rome, toch leiden er ook naar Bunnik meerdere wegen. En dan hebben wij het nog niet eens over de kortste of een toeristische route. Ik merk hoe die beknopte vraag ontwrichtend op mijn doorgaans redelijke geestelijke stabiliteit werkt. Daarom moet ik even stoppen om na te denken en te overleggen voordat ik een antwoord geef waar hij iets aan heeft. Zelf word ik niet zo door efficiency gedreven en is een zekere vorm van Zen mij niet vreemd - toch blijkt in het algemeen de kortste weg de meest favoriete.    

Daardoor verdwijnt de toeristische route uit beeld, want vanuit toeristisch oogpunt, zijn de wereldberoemde Zeister Bossen van binnenuit hetzelfde als alle bossen in Nederland – veel naald- en loofbomen afgewisseld door heidevelden en zandvlakten.

Zolang mensen, door mijn adviezen, niet op plekken terecht komen waar ze niet willen zijn ben ik allang blij.

Daarom maak ik een wijds gebaar waarmee hij alle kanten uit kan en denk: “links of rechts, het maakt allemaal niks uit, de wereld is toch rond!”