Zeist in oorlogstijd

Een columnist van Zeistermagazine is ook maar een mensch van vleesch en bloed. Hij scant de omgeving af, zelfs het meest onbeduidende stukje bagger heeft recht op een podium. Het is niet verwonderlijk dat de columnist van Zeistermagazine zich in deze tijd ook een beetje oorlogscorrespondent voelt, omdat die wereld steeds dichterbij komt.

23 maart 2025
tekst en foto: Arend Postma

In De Bilt is vrijdag de warmste 21 maart ooit gemeten: een record. Maar records zijn er om altijd weer gebroken te worden, hoe triest dat in sommige gevallen ook uitpakt. 

Die records bieden dan wel weer voldoende stof en aanleiding om het slechtste of het beste in de columnist van Zeistermagazine naar boven te halen. Daar is overigens niet zoveel voor nodig, want uiteindelijk is een columnist van Zeistermagazine ook maar een mensch van vleesch en bloed. Hij scant de omgeving niet alleen op de zichtbare werkelijkheid maar ook op de niet-zichtbare, en absorbeert dan alsof hij aan een ‘all you can eat’ buffet zit. In de ogen van de columnist van Zeistermagazine heeft zelfs het meest onbeduidende stukje bagger recht op een podium.      

Het is niet verwonderlijk dat de columnist van Zeistermagazine zich in deze tijd ook een beetje oorlogscorrespondent voelt, omdat die wereld steeds dichterbij komt. Die wereld lijkt tegenwoordig meer op een schoolplein waar een paar jochies ruzie aan het zoeken en maken zijn. Dat doen ze met elkaar en anders zoeken ze samen wel een ogenschijnlijk weerloos slachtoffer uit. Ze duwen tegen elkaar en dan weer trekken ze aan elkaar om zo de eerste klap van de ander uit te lokken, om dan te huilen: “maar hij is begonnen!”. Er omheen staan meelopers te joelen en aan te moedigen. 

Dat jochie met het blonde haar en oranje gezicht heeft de grootste mond terwijl dat andere, dat kleine mannetje op dikke zolen om groter te lijken, een beetje staat te grijnzen omdat hij best een dreun op zijn gezicht verdragen kan. Er is in hun jeugd waarschijnlijk toch wel iets onprettigs voorgevallen, want wraak is beide jochies niet vreemd. 

Dat de wereld een schoolplein is geworden, betekent ook dat de pleuris overal kan uitbreken. En dat een of meer ego’s in het speelkwartier letterlijk met vuur en duizenden levens spelen.

Maar hoe hier mee om te gaan? 

Op de televisie zag ik onlangs een documentaire over leven in een stad in oorlog in de Oekraïne. Daarin werden mij de ogen geopend over hoe er ook in een oorlog geleefd kan worden. Absurd en wrang, want hier leek een parallelle werkelijkheid te bestaan. De werkelijkheid van de hemel naast de hel. De hemel en hel in dezelfde winkelstraat naast elkaar en waar je zo naar binnen kon lopen. Een winkel van een reisorganisatie met alleen maar enkele reizen naar de maan, Mars, de hel en misschien ook nog wel de hemel. In het neoliberale landschap van de grote techbedrijven is geen enkele bestemming meer denkbeeldig. En misschien zijn we al wel in dat nieuwe normaal terechtgekomen.   

Wat mij raakte in de documentaire waren burgers en soldaten die op het terras van een biertje zaten te genieten terwijl in de verte het gebulder klonk van Russische drones, bommen en raketten die daar hun dodelijke en alles verwoestende werk deden. Deze beelden waren alleen maar te bevatten als je in staat was in de meest extreme tegenstellingen te denken. 

En daarom bleef het orkest op de Titanic tot de laatste seconde onverstoorbaar doorspelen, voordat het schip definitief onder water verdween. En hoe koelbloedig waren ook de passagiers wel niet? Die dansten tot de laatste seconde op de muziek van het orkest, om zo hun onvermijdelijke dood recht in de ogen te kunnen zien - de ijsberg had zijn werk grondig gedaan. 

In verband met het hitterecord in De Bilt kan ik niet om de terrassen van Blink en Loetje in Zeist heen. Daar zoek ik troost in de magie van Texels Tripel met in de verte zijn gebulder van een woeste Noordzee - Zeist in oorlogstijd!