1 juni 2016
tekst: Warrie Schuurman, foto: Kees Linnenbank

Estafette journaal  -  Bijdrage Warrie Schuurman

Bij de start van deze rubriek deed ik een oproep aan geestverwanten om mee te doen. Vandaar de naam: estafettejournaal. Want het is niet mijn opzet - ik houd het ook niet vol - om maandelijks een stukkie te schrijven. In maart nam Wouter Scheltema het stokje over. Wie volgt?

Meld je bij info@zeistermagazine.nl

Ter herinnering herhaal ik ons doel:
We willen inwoners van Zeist uitnodigen commentaar te leveren op de inrichting van de openbare ruimte in Zeist. Wat je overkomt in het publieke domein, wat je vreemd vindt, of prachtig, wat je vreest of wat je anders wilt… Want het zou mooi zijn als deze rubriek de inrichters van de openbare ruimte en hen die daar veel invloed op uitoefenen hier en daar zou kunnen bewegen soms iets slimmer te opereren dan doorsnee, goede raad op te volgen, en geen bureaucratische mist te verspreiden, als simpel aanpakken het redelijke alternatief is.

Dit keer wil ik een mix van indrukken kwijt.

* De werkzaamheden rond de kruising Utrechtseweg-Montaubanstraat naderen hun voltooiing. Ik fiets er vaak. De verbreding van het fietspad richting Utrecht vergemakkelijkt enorm het oversteken van de Utrechtseweg richting Kersbergen-Griffensteijn, zowel bij de Montaubanstraat als bij Lommerlust. Dank daarvoor. Het is echt een verbetering.

* Nog iets aardigs. Meer dan tien jaar geleden, mijn dochter deed eindexamen, schreef ik in de Nieuwsbode een mopperig stukje over de woeste manier waarop in Zeist de bermen werden gesnoeid. Dit jaar valt me op hoe behoedzaam de maaiers de bloeiende veldbloemen met rust hebben gelaten waar de breedte van de berm het toestond. Zo is het een genot om vanuit Brugakker via de Weteringlaan en de Griftlaan naar het centrum te fietsen langs colonnes uitbundig wuivend fluitenkruid. Wederom veel dank daarvoor.

* Minder enthousiast ben ik over de voorlichting die wordt geboden op de Weeshuislaan over het verkeerscirculatieplan voor het centrum. Ik wilde preciezer weten hoe de situatie zich zou wijzigen nu er weer een bus schijnt te moeten gaan rijden over de Slotlaan tussen de Hogeweg en Het Rond.
De dame die me te woord stond, meende me een plezier te doen door me aan te spreken als was ik een vierjarige kleuter. Stel dat ik, inmiddels gepensioneerd, niet al te snugger overkom, dan nog is het plezierig daar niet zo nadrukkelijk aan herinnerd te worden. Trouwens, naast deze sneue ervaring was er niet veel meer informatie te vinden dan twee plattegronden ter grootte van een A-viertje van de vigerende en van de geplande situatie, waarop met rode strepen is aangegeven waar veranderingen gaan plaatsvinden.