14 januari 2023
tekst: Erwin Hagen

Ik ben in 1964 geboren in Utrecht. In de wijk Zuilen. Daar was ook de huisarts van ons gezin. Ik kwam daar bijna nooit, maar die enkele keer dat ik in de wachtruimte zat viel mij – tussen alle folders en posters – een specifieke poster op. Het was een spiegel  met daarop de tekst “Ooit een normaal mens ontmoet? En…. beviel het?”. De tekst is van de in 1987 overleden schrijver Simon Carmiggelt. Ook wel bekend van zijn stukjes in Het Parool onder het pseudoniem Kronkel .

In september 2011 botsten Geert Wilders en Mark Rutte in de Tweede Kamer tijdens een beschamend debat met elkaar. Wilders voegde Rutte toe: “Doe eens normaal man!”. Rutte antwoordde met “Doe zelf eens normaal!”.

Door persoonlijke omstandigheden begeef ik mij nu een aantal maanden niet meer in onze normale en vertrouwde Zeister omgeving van op ons lijkende stelletjes. Twee kinderen, twee auto’s op de oprit, tuintje-voor-tuintje-achter, tennis, hockey. Well to do. Ondanks het gebrek aan sneeuw, toch bezig met plannen voor de wintersport.

Maar voor mij nu geen wekelijkse borrels, geen etentjes, geen standaard verjaardagen in een kringetje, geen wintersport. Ik kom andere mensen tegen. Mensen uit andere landen, met andere gewoonten. Mensen met een andere levensgeschiedenis dan die ik normaal zou vinden. Ik ben atheïst, ongelovig, maar ik heb in de afgelopen maanden hecht contact gesloten met mensen die overtuigd en praktiserend christelijk of islamitisch zijn. Mijn normaal is niet hun normaal, maar als mensen weten we elkaar te vinden, komen we echt in contact. Ik heb mijn drammerig gelijk, mijn gehechtheid aan mijn standpunt , mijn normaal, overboord gegooid.

We leven momenteel in spannende tijden. Signalen van klimaatverandering worden nu wel heel erg duidelijk, met daaraan verbonden toenemende vluchtelingenstromen, er is een bloedige oorlog gaande in Europa, een steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk, afnemend vertrouwen in politiek en overheid, inflatie, hoge kosten van energie en levensonderhoud, een grotere grip van georganiseerde criminaliteit op onze samenleving. Een giftige mix van omstandigheden waardoor je veilig zou willen wegkruipen onder de dekens van je eigen normaal.

Ik pleit ervoor dat we juist nu elkaar moeten opzoeken. Ons eigen normaal durven los te laten en met die anderen gaan samenwerken om het gif te bestrijden.