1 oktober 2019
tekst: Marcel Leenders, foto: Pixabay

Ik was ooit, samen met een vriend, op het E.K.-voetbal in Italië. En na een gewonnen wedstrijd van het Nederlands voetbalelftal waren wij zo enthousiast aan het feesten, ‘ride the orange wave’, dat wij pas laat op de avond, het was al donker, door een taxichauffeur werden afgezet op een camping. Waar wij met enige moeite, ons oranje tentje met leeuwenvlaggetjes, in het pikkedonker wisten op te zetten. Met de Gullitpruiken nog op vielen wij in slaap.

Het was al laat, dus de Italiaanse zon liet niet lang op zich wachten en verscheen alweer spoedig aan de horizon, toen er hevig aan ons wankele oranje tentje werd geschud. “Aufmachen, aufmachen, sofort aufmachen!”.

Droomde ik nu? Het geluid van de tentrits klonk in ieder geval erg realistisch en ook de twee jonge Duitsers met hun grote verschrikte ogen zagen er geloofwaardig uit.                         

“Sie mussen sofort abbrechen”, zei degene met de grootste, angstigste ogen. Ik keek nog slaapdronken over zijn schouder en zag enkel Duitse vlaggen om ons heen. Geen Orange wave dit keer, maar een volle zee met zwart, rood, gele vlaggen. “Das hier, diese campingplatz, ist nur für Deutsche!”, hoorde ik hem in de verte zeggen, hoewel hij zijn Duitse hoofd al in onze tent had gestoken.

Ik streek wat Rastakrullen uit mijn ogen. We waren door die Italiaanse taxichauffeur afgezet op een Duitse camping!!

En niet een camping met vriendelijke Duitse gezinnetjes en schone toiletjes, maar in het hart van de Duitse supportersvereniging. Geen geboren feestvierders, zoals wij Hollanders, kan ik U zeggen. Maar liever marcheren dan de polonaise. Zo kan ik mij herinneren.

Zo ongeveer hetzelfde, maar dan dertig jaar later, voelde ik mij, toen ik de volgende dag wakker werd, nadat Ronald Camstra mij had afgezet bij de ZeistNee groep op Facebook. Ik voelde mij als een gladiator die in een arena vol hongerige leeuwen was geworpen. En het oranje van destijds zou hier weldra bloedrood kleuren, dat kon niet anders.

Maar ook hier liep dat allemaal anders dan verwacht. Want net zo goed als dat wij destijds een half uurtje later met die Duitsers op een stoffig campingveldje stonden te voetballen, zo bleek ook deze ZeistNee Groep enkel te bestaan uit gewone mensen zoals u en ik. En spelenderwijs, zonder scheidsrechter (of VAR), of harde woorden wisten wij ook hier elkaar, na wat voorzichtig aftasten en begrip, te vinden en te waarderen.

Epiloog: Toen ik Ronald Camstra diezelfde avond vroeg, waar hij was gebleven, nadat hij mij zo ‘netjes’ alleen had afgezet in de ZeistNee Groep zei hij; “Ooh, ik heb voetbal gekeken, het Nederlands elftal speelde vanavond”.

Volgende column: Facebookgekkies