3 juli 2022
tekst: Koos Janssen; foto’s: gemeente Zeist / Gerard van Vliet

Toespraak door burgemeester Koos Janssen bij de 200e wake bij het Detentiecentrum Zeist, 3 juli 2022

“Het is een opgave te leven in een tijd die onherroepelijk verstrijkt”.

Zo staat het in een boek van Paul van Tongeren. Denker des Vaderlands.

De tijd verstrijkt onherroepelijk. En het is een opgave hier telkens weer te staan. Deze samenkomsten zijn een ritueel geworden. Een ritueel dat nooit went. Een ritueel waarvan je hoopt dat het geen regelmaat krijgt. Tóch is het zo. We staan hier weer. Ík sta hier weer. Vier jaar geleden, bij de honderdvijftigste wake, sprak ik ook, op deze plek. Het raakt me om hier weer te staan.

Terwijl de tijd verstrijkt, blijven we hoop geven en geduld hebben. Want dát is onze opgave. Hoop géven en geduld hébben.

Deze tweehonderdste wake is de verbeelding van het hebben van vertrouwen. Van het geven van hoop. Van het bewaren van geduld terwijl kostbare tijd verstrijkt.

We blijven hoop geven door voor een ander een lichtpuntje te zijn. We laten bloemen achter bij dit hek, we laten ons horen door samen te zingen, we geven iets kleins dat binnen een grote betekenis heeft. Het zijn bemoedigende tekens van medemenselijkheid. In het bijzonder voor de kinderen die hier binnen leven. Wees niet bang, heb vertrouwen. Vertrouwen dat er een andere tijd komt. Een tijd van spelen in vrijheid, naar een gewone school gaan, de wereld ontdekken. Wij zijn er. Jullie zijn er. Voel je verbonden met de wereld.

Terwijl de tijd verstrijkt, wordt het geduld van de mensen en kinderen hier binnen op de proef gesteld. Zij moeten geduld hebben met de situatie. Met zichzelf. Misschien wel met elkaar. Geduld om vertrouwen te houden in een andere tijd.

Van ons vraagt dat een actieve houding. Een houding gericht op verandering, terwijl we verdragen dat we die verandering níet kunnen afdwingen. Dat vraagt moed en doorzettingsvermogen. Van iedereen die hier is. Vandaag en al die andere keren.

We laten de tijd niet geruisloos verstrijken. We blijven waken. We blijven zien wat van waarde is: onze medemens. De wake laat zien dat we mens zijn in verbinding met elkaar. Dat het belangrijk is ons gevoel te volgen. Dat we iets kunnen betekenen vóór en mét elkaar.

Deze samenkomsten doen ertoe. We blijven hoop geven en geduld hebben. Zolang het nodig is.