15 januari 2021
tekst en foto: Erwin Hagen

Corona sucks. We zijn nu bijna een jaar verder in de tijd en meer dan we voor mogelijk hadden gehouden, afgedreven van hoe het ooit ging.

En ik moet niet zeuren.

Mijn kinderen krijgen online onderwijs op afstand. Onze dochter van 12 en haar vriendin starten met de basisschool rond 8.20 uur en zijn meestal rond 10.30 uur klaar, soms eerder. De juf legde aan mij de tijdswinst uit: normaal gesproken gaat er veel tijd zitten in sociaal contact, nu werken ze aan één stuk door. Dus…
Mijn zoon van 16 in 5-VWO krijgt bij vlagen ook online onderwijs en berichten van school ‘dat men zich naar aanleiding van de nieuwe persconferentie van de regering gaat voorbereiden op de nieuwe situatie’. Onze zoon heeft dan de komende dag vanwege die voorbereidingen geen onderwijs en is dan vrij. Huh…? We zijn toch al bijna een jaar verder in deze situatie…?

Zoon ‘doet’ VWO op zesjes niveau met twee-vingers-in-z’n-neus (of op de playstation) en dochter knokt zich op wilskracht naar de plek waar ze wil zijn en zeker gaat komen. Hebben ze van hun moeder, mijn invloed is miniem. Met onze kinderen komt het dus wel goed. Ondanks het sentiment in de onderwijssector dat er ‘straks’ weer een ‘normale’ situatie gaat aanbreken. Na Corona. Yeah, right.

Hoe het ook minder rooskleurig kan zijn, hoor ik van Ismail el Khoulati. Hij is jongerenwerker bij MeanderOmnium in de wijk Oost en in Den Dolder. Ik bevraag hem over hoe de jeugd in Zeist zich door de Corona-crisis heen beweegt. Hij vertelt mij aan de telefoon over whatsapp-groepen en gaming-initiatieven. Maar, zegt hij, als je echt een beeld wil krijgen, dan kan je beter een keertje ’s avonds met mij meelopen.

We spreken af op de vrijdagavond na de jaarwisseling om 19.00 uur in Kerkebosch, bij het Binnenbos. De zondagmiddag daarvoor is daar nog een gaming-bijeenkomst met de buurt-jeugd geweest, met een Fifa-toernooitje.

We lopen door Zeist-Oost en de whatsapp van Ismail trilt regelmatig. We gaan langs diverse plekken waar jongeren uit de wijk elkaar ontmoeten. We spreken met Mo*, die na diverse afwijzingen nog steeds een stage-plek zoekt. Dat blijkt een lastige opgave in deze Corona-tijd. Ismail zegt toe met hem mee te zoeken. Als ik Mo vraag wat hij graag zou willen in de wijk, is zijn antwoord snel en duidelijk: een besloten ontmoetingsplek; een container of zo.

Mijn voeten worden inmiddels behoorlijk koud.

We rijden daarna met de auto door naar Den Dolder. Het begint ondertussen zachtjes te regenen. We gaan naar de Torteltuin. Daar treffen we middenin het plantsoen, aan de picknick-tafel, vier jonge meiden*. Tussen hen ingeklemd zit een jongen van hun eigen leeftijd. Ik zie hun gelaat af ten toe oplichten in het schijnsel van hun mobieltje. Ze zijn continu in contact met iedereen. Onze komst was al online gesignaleerd. Als ik hen vraag wat zij zouden willen is ook hun antwoord weer duidelijk: een overkapping, een droge plek. Ze houden elkaar nu wel warm, maar toch…

Als we weer verder lopen door Den Dolder, vertelt Ismail mij over de diverse achtergronden van de kinderen die we net hebben gesproken. Geen rooskleurige verhalen.

We zijn door Corona met z’n allen in onze eigen cocon getrokken. Er zijn echter ook jongeren die niet meer in het zicht van het onderwijs zijn; in het zicht op hoe het écht met hen gaat. Ze staan echter wel, per minuut, via social media met elkaar in contact, maar hebben nog steeds behoefte aan normaal live contact. Op straat en in het park, ondanks de kou en de regen. Daar treffen ze elkaar. En de jongerenwerker. Om te praten over wat hen bezighoudt.

Ik voel inmiddels door de kou mijn tenen niet meer. We nemen afscheid, Ismail gaat verder. Naar een meeting, op straat, met de collega jongerenwerkers uit Soesterberg. Ik heb het koud, maar ga naar ons warme huis, met een eigen kamer en eigen computer voor ieder lid van het gezin.

Ik moet niet zeuren.

*Vanwege privacy-overwegingen zijn de beschreven jongeren niet precies de jongeren die ik in werkelijkheid ben tegengekomen.

 

	Volgende column: Dichtbij is het lekkerst
	Erwin schreef eerder: Aanhaken in tijden van Corona