4 december 2020
tekst: Erica Pijs; foto: Pixabay

Het gebrek aan een kroegleven blijkt inmiddels erg mee te vallen. Natuurlijk mis ik de sociale contacten en gezelligheid, maar elk nadeel hep z'n voordeel, om met Cruyff te spreken.

Er is al veel over geschreven, bijvoorbeeld over dat mensen bewuster worden van hoe we met onze aarde en dieren omgaan. En in plaats van bijvoorbeeld te "verschermen", zoals mijn collega-columnist van zeistermagazine in haar column zo mooi verwoordde, merk ook ik dat je dingen anders gaat beleven en op zoek gaat naar ander vermaak.

Je bent bijvoorbeeld echt blij als je je kroegmatties tegenkomt in de supermarkt. Dat maakt boodschappen doen opeens een gezellig uitje.

In één geval loop ik bij de MCD op het Vrijheidsplein een van hen tegen het lijf. Op het moment dat ik hem zie, staat hij heel toepasselijk naast een stapel groene kratten bier waarboven het bord "Aanbieding" prijkt. We zijn net twee minuten aan het kletsen wanneer ook een tweede bekende langsloopt.

"Ha! Kom er bij!", roep ik.

Het is bijna net zo gezellig als wanneer we elkaar in de kroeg tegenkomen, met dat verschil dat we in de kroeg geen winkelwagentjes gebruiken als corona-barrière. (Ideetje? mogen we dan wél weer de kroeg in?)

Met één oog op de stapel groene kratten gericht zeg ik gekscherend: Biertje erbij? Dat aanbod slaan ze over. Het drinkt zo lastig met een mondkapje op, maar het is wel even een klein leuk sociaal momentje in deze anders zo afstandelijke nieuwe wereld.

Thuis gebeurt er opeens ook van alles. We maken het gezelliger en hangen eind november al kerstlampjes- en sterren op. Een kerstboom durven we nog niet aan met twee zwarte terrorcats op de loer. (Onze katers, Stan en Ollie, vinden het ook heel warm en gezellig binnen, momenteel). Én ... ik denk weer eens aan mijn oude bordspellen, die al jaren stof liggen te vangen.

Voordat ik alleen nog maar 'heel alleenig' spelletjes op mijn telefoon en iPad speelde was ik er dol op!

Het kost me enige moeite om mijn vriend te overtuigen, want hij moet even wennen aan dit ouderwetse idee en ik pak "Trivial Pursuit' (ik weiger om het Triviant te noemen) uit de kast en we starten een potje.

Al snel liggen we helemaal in een deuk. Het spel is al dertig jaar oud en de vragen over geografie en wetenschap zijn enigszins tijdloos, maar de (roze) categorie 'amusement' gaat over artiesten die we dertig jaar geleden al niet meer kenden en die nu helemáál in de vergetelheid zijn geraakt. Het wordt een grappige reis, terug naar een tijd waarin we niet hadden kunnen vermoeden dat we ooit met mondkapjes over straat zouden moeten, laat staan niet meer naar de kroeg kunnen.

Last but not least is het hier ook een culinair feestje. Ik leef me helemaal uit op creatieve ovenschotels en hartige taarten en nog veel meer lekkernijen waar ik eigenlijk al heel lang niet meer aan toe kwam.

Onlangs heeft mijn vaatwasser het begeven en wanneer ik na het koken sta af te wassen herinnert me dat aan zeilvakanties, waar je ook geen luxe vaatwasser aan boord hebt. Boven het afwaswater droom ik even weg over ruimer sop.

Kortom: we maken er het beste van! Om het nog maar even op z'n Cruyffiaans te zeggen: "Vaak moet er iets gebeuren voordat er iets gebeurt."

	Volgende bijdrage: Sinterklaas tompoes
	Ook van Erica: Glasbaktrauma