10 juli 2020
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay

Ik lag al vroeg in bed, schrok midden in de nacht opeens wakker en kon daarna de slaap niet meer vatten.

‘Wat is er?’, vroeg mijn vrouw, die ik door mijn gewoel en gedraai had gewekt.

‘Hoor…’, zei ik fluisterend. ‘Iemand huilt daarbuiten, het is hier vlakbij.’

Ze draaide zich om, keek mij even bezorgd aan en moest toen glimlachen. ‘Het is de wind, laat ’t gaan.’

Ik probeerde te slapen, maar dat huilen, zo onbedaarlijk dat ik medelijden kreeg. Ik kon er niet goed tegen.

‘Ga eruit en vraag of ie ophoudt, of schrijf desnoods een mooi gedicht’, zei mijn vrouw wat nors en ongeduldig en draaide zich weer om.

Ik sla het dekbed van mij af, steun, kreun, en sta op uit bed. Het raam openen en de wind aanroepen leek mij op dat moment niet zo’n goed idee. Dat zou bovendien mijn vrouw weer wakker maken die nu net weer lag te soezen. Dus ik pakte een pen en papier, ging op de rand van het bed zitten en schreef een kort gedicht. Loop de trap af naar beneden en duw hem vanaf de binnenkant door de brievenbus naar buiten. Met een beetje geluk en de wind mee waait ie vanzelf de goede kant op dacht ik…

Beste Wind,

Doe toch rustig, haal diep adem en blaas dan langzaam uit.
Ga toch liggen, zwijg berustend en hou op met dat geluid.
Met dat blazen en dat zuchten, dat gehuil en dat gejank.
Dat zelfs de wolken zich verzuchten, ongedurig en onrustig,
zich verschuilen voor jouw klank.

Groeten Marcel en Tilly

De volgende dag, pas laat in de middag kwam de brief eindelijk aan, want de wind was plotseling gaan liggen en het huilen gestopt.

Volgende bijdrage: Zeist bij Nacht