27 januari 2020
tekst: Ernst van Splunter

Een grauwe dag in januari. Laag hangen de wolken. Alle reden voor somberheid.

Tijdens de Holocaustherdenking zegt een overlevende: wat de Duitsers deden kan overal gebeuren: als democratie niet beschermd wordt en mensenrechten worden geschonden. Hij wijst op wat hij noemt het 11^e gebod: ‘Gij zult niet onverschillig zijn.’ Niet onverschillig zijn is meedoen. Vooral niet denken: ach, dat kan hier niet (meer) gebeuren. In de jaren ’30 keek heel Europa toe hoe eerst de democratie in Duitsland sneuvelde, toen joden en tegenstanders van de Nazi’s werden aangepakt en uiteindelijk het hele vasteland van West- en Oost-Europa werd veroverd.

Niet onverschillig zijn is: niet zwijgen. Niet op straat, niet in de kroeg, niet op je vereniging, niet op een verjaardag, niet op school. Vandaag zeiden twee kinderen van ongeveer 10 jaar oud waar ik bij was, hier in Zeist, tegen elkaar: ‘Vieze Nederlander’ en ‘Vieze Marokkaan’. Dat is het begin. Als je dan niks zegt, begint het.

Ook al geen reden tot vrolijkheid: het aantal leden van politieke partijen groeit nauwelijks: iets meer dan 300.000 mensen op 17 miljoen Nederlanders zijn lid. Dat is dus niet meedoen. Denken: een ander doet het wel. Het gaat hier toch goed. Het gaat hier helemaal niet goed. Binnen de EU staat de democratie op de toch: geen persvrijheid in Polen en Hongarije. Schending van mensenrechten op nog geen twee uur vliegen.

En dan toch nog een lichtpunt: een e-mail of ik iemand wil bellen. Die wil gaan meedoen. En lid is geworden van mijn partij.

Volgende column: De Zeisterse veranderingen, wat brengen ze ons?