Belcour Passage – Hoe McDonald’s uit Zeist verdween

1 februari 2017

tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank



Vanaf de Slotlaan loop ik door de Hema naar Belcour. Eenmaal uit de Hema wordt de doorgang een passage en de aanliggende winkels vormen een galerij. Qua allure is deze passage niet te vergelijken met die in Brussel en Den Haag met hun hoge glazen daken, maar het is er wél een. In het kader van ‘Zeister wegen onder de loep’ vraag ik mij even af of de passage een straat is en ik vind van wel.

Aan het einde van de passage ligt in een druilerig Belcour de ijsbaan er verlaten bij want de scholen zijn weer begonnen. Ze kunnen beter paraplu’s aan passanten verkopen dan koelkasten aan eskimo’s.



Uit mijn ooghoek zie ik naast de ingang van de passage een nieuwe zaak waar koffie gedronken wordt - het is een Barista Café. Logisch, want de laatste tijd wordt in elk leegstaand winkelpand als het niet een pop-up store wordt een horecagelegenheid gevestigd en waar mogelijk met een terras erbij. Elk initiatief is schitterend en voor elke mislukking komt uiteindelijk toch een succes in de plaats.



Barista is een beroep net als kok, meubelmaker of sommelier. De barista heeft alles met koffie van doen want hij maakt het. Ik denk aan een door koffie benevelde omgeving waar hij als hipster met tattoos op zijn arm het koffie maken tot kunst verheven heeft. Hij beheerst het proces tot in detail en creëert latte figuren in de cappuccino. Zelf neem ik altijd gewoon Hollandse of Ierse koffie.

Naast dat de barista koffie maakt, breng ik hem ook in verband met creatievelingen. Deze tekstschrijvers, columnisten, visionairs, journalisten, reclamejongens enzovoort zoeken in de hectiek, waanzin en het individualisme van de grote stad inspiratie en strijken met hun laptop neer in hippe koffietenten in het holst van de nacht.



Ik ben met mijn laptop onderweg naar de bibliotheek. Want met uitzondering van spelende en huilende kinderen is deze omgeving met zijn stilte van boeken en het zwijgen van lezers ideaal om een deadline te halen. Ik hoef alleen maar mijn verstand op nul en de blik op oneindig te zetten.

Desondanks bedenk ik mij en in plaats van naar de bibliotheek te gaan stap ik het Barista Café binnen en installeer mij strategisch met mijn laptop aan een tafel langs de muur. Hier heb ik een goed zicht op het reilen en zeilen in het café, het pand waar McDonald’s in zat en een weidse blik op de rest van de wereld.

Al snel ben ik aan het mijmeren over het centrum van Zeist en de beren die er op de weg lopen.

Zeist is erg braaf, maar daarom juist komen keurige gezinnen uit de omgeving er graag en veilig winkelen. 

Zelf mis ik het anarchisme en de rafelranden die bij de stad horen. De spanning van een stad met trendy cafés voor creatievelingen, obscure theaters, het lijden van schrijvers, dichters en schilders.

De vraag die mij bezighoudt is: Hoe kon McDonald’s toch uit Zeist verdwijnen?