1 januari 2019
tekst en foto: Ruud Vermaase

De borrel om het jaar feestelijk uit te luiden en het nieuwe jaar soepel in te glijden, dreigt op een fiasco uit te lopen. En ik ben de schuldige. Vijf mannen staren mij aan en verwachten dat ik nog iets toevoeg aan mijn uitleg. Of, nog beter, het relativeer met een grap.

Alle vijf hebben zojuist uitgebreid ervaringen gedeeld over hun nieuwe liefdes. Ze zijn overgelukkig, vertellen enthousiast over etentjes, vaartochtjes en vakanties waar de romantiek vanaf druipt. Mobieltjes gaan rond. Minimaal tien jaar jonger en ik moet toegeven, ze zien er goed uit.

“Het is heerlijk om weer zo verliefd te zijn.” Instemming alom. Mannen van tegen de zestig die kirrend uitweiden over wat een nieuwe liefde allemaal met je kan doen. Ze zijn stuk voor stuk kilo’s afgevallen, valt mij op. Een kleurspoelinkje, vlotte jasjes en strakke overhemden. Ik voel me lomp.

Love of my live heb ik er eentje op social media zien plaatsen onder een foto ergens op een zonnig strand. Hoe voelt zijn ex zich daarbij?  En hun inmiddels volwassen kinderen? Dat is toch kwetsend? Reken je zo af met een relatie van pakweg dertig jaar?

Alsof hij mijn gedachten kan raden, zegt hij ineens stellig: “Na dertig jaar is er natuurlijk geen sprake meer van liefde.” Voor de mannen met de nieuwe liefdes aanleiding om vrolijk het glas te heffen. Als ze klaar zijn met hun ritueel, valt het even stil. En precies op dat moment, zeg ik dat wat zij allemaal niet willen horen: “Daar ben ik het niet mee eens.”

“Je kan wél verliefd blijven,” vervolg ik. “Het zijn van die momenten… Als ze iets in een schilderij ziet wat ik nog niet heb ontdekt. Als ze een lied tijdens een concert prachtig vindt, meestal een verrassende keuze en niet de classic waar heel het publiek op staat te wachten. Als ik met haar door het bos loop en zij uitlegt welke bomen er staan, wat je wel en niet kan eten…”

“… Ze de bloemen die ik voor haar heb gekocht in de vaas staat te schikken en uit de oude bos de nog goede bloemen selecteert, daarvan de stelen kort knipt en ze in kleine glaasjes in de boekenkast plaatst. Als ik haar ontdek als we ergens hebben afgesproken in de stad of als ze toch plotseling opduikt langs de lijn tijdens mijn wedstrijd. Als…”

Zo wil ik wel even doorgaan, maar ik ben na de eerste voorbeelden al gestopt en voel mij ongemakkelijk. En nee, ik maak geen grap om de spanning weg te nemen. Dit keer niet. Zij ook niet.